Ο σκοπός της συγκεκριμένης μελέτης ήταν να προσδιοριστεί εάν η απέκκριση του 5-Υδροξυινδολεοξικού οξέος (5-hydroxyindoleacetic acid, 5-HIAA) στα ούρα έχει προγνωστική σημασία για την επιβίωση ασθενών με νευροενδοκρινή όγκο του γαστρεντερικού συστήματος καθώς και να συγκριθεί η προγνωστική αξία με τα χαρακτηριστικά των ασθενών και την ταξινόμηση κατά ENETS / WHO, ENETS TNM.
Η συλλογή δεδομένων έγινε από ασθενείς με νευροενδοκρινή όγκο του γαστρεντερικού συστήματος με ή χωρίς μεταστάσεις και και προσδιορίστηκε η απέκκριση 5-HIAA σε δείγματα ούρων 24-h. Τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων ομαδοποιήθηκαν με βάση την απέκκριση του 5-HIAA ούρων και της χρωμογρανίνης Α (chromogranin A, CgA) ως εξής : < 2× ανώτερο όριο φυσιολογικού (upper limit of normal, ULN), 2–10× ULN, ή >10× ULN. Για την ειδική ενολάση των νευρώνων (neuron-specific enolase, NSE) το εύρος αναφοράς ήταν ή > 1 × ULN.
Στη μελέτη πήραν μέρος συνολικά 371 ασθενείς εκ των οποίων το 46,6% ήταν γυναίκες με μέση ηλικία τα 59,9 έτη. Η επιβίωση ήταν χαμηλότερη σε ασθενείς με απέκκριση ούρων 5-HIAA > 10 × ULN σε σύγκριση με το δείγμα αναφοράς (μέσος όρος 83 μήνες vs 141 μηνών, P = 0,002). Στην μονοπαραγοντική ανάλυση, η απέκκριση ούρων 5-HIAA > 10 × ULN ήταν αρνητικό προγνωστικό στοιχείο (HR 1.62, 95% CI: 1.09 – 2.39). Ωστόσο, στην πολυπαραγοντική ανάλυση, μόνο η ηλικία, το 3ο στάδιο της νόσου, NSE >1× ULN και τα αποτελέσματα της χρωμογρανίνης Α [CgA >10× ULN ] παρέμειναν ως προγνωστικοί δείκτες της επιβίωσης.
Η απέκκριση ούρων 5-HIAA > 10 × ULN είναι αρνητικός προγνωστικός δείκτης επιβίωσης. Ωστόσο, όταν προστίθεται σε μοντέλα μαζί με άλλους βιοδείκτες παύει να αποτελεί δείκτη της επιβίωσης των ασθενών. Επομένως, η χρήση της περιορίζεται θα πρέπει να υπολογίζεται μόνο στην εκτίμηση του καρκινοειδούς συνδρόμου και όχι ως δείκτης πρόγνωσης.
Eur J Endocrinol 2016; 175: 361-366