Department of Epidemiology and Population Health, Albert Einstein College of Medicine, Bronx, NY
Diabetes Care 2022; 45 :2481–2483
https://doi.org/10.2337/dci22-0022
Η διάγνωση του προδιαβήτη με βάση τις μελέτες γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης A1c (HbA1c) έχει προκαλέσει συζήτηση σχετικά με το ενδεχόμενο λανθασμένης διάγνωσης και την κατανομή πόρων για την πρόληψη του διαβήτη μέσω πρωτοβουλιών του τύπου :«διαλογή και θεραπεία».
Τόσο η μέθοδος δοκιμασίας HbA1c όσο και η μέθοδος δοκιμασίας γλυκόζης αίματος διαγιγνώσκουν τον προδιαβήτη με βάση τα ενδιάμεσα αποτελέσματα μελετών που εμπίπτουν μεταξύ των τιμών του φυσιολογικού και του διαγνωστικού εύρους του διαβήτη.
Ωστόσο, οι διαγνωστικές εξετάσεις γλυκόζης αίματος μπορούν δυνητικά να χαρακτηρίσουν την παθοφυσιολογία που σχετίζεται με τον προδιαβήτη και διαφοροποιούν τους φαινοτύπους του προδιαβήτη .
Ο προδιαβητικός φαινότυπος προορίζεται να χαρακτηρίσει την παθοφυσιολογία που σχετίζεται με τον προδιαβήτη, η οποία ποικίλλει ανάλογα με τη διαγνωστική μέθοδο. Η διάγνωση του προδιαβήτη μπορεί να βασίζεται σε οποιοδήποτε ή σε οποιοδήποτε συνδυασμό από τα ακόλουθα κριτήρια: 1) μειωμένη γλυκόζη νηστείας (IFG) 2) μειωμένη ανοχή γλυκόζης (IGT), που προσδιορίζεται με δοκιμασία ανοχής γλυκόζης 2 ωρών (GTT) για απόκριση γλυκόζης με πρόκληση 75 gr. και 3) ενδιάμεσο επίπεδο HbA1c.
Μια μετα-ανάλυση του 2021 από τους Cai et al., οι οποία περιελάμβανε 129 μελέτες και πάνω από 10 εκατομμύρια συμμετέχοντες, διαπίστωσε ότι η διάγνωση του προδιαβήτη με βάση το IGT συσχετίστηκε με υψηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας, στεφανιαίας νόσου και εγκεφαλικού επεισοδίου από ό,τι όταν διαγνώστηκε με βάση το IFG. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα μείωσης του κινδύνου που αποδίδονται στον τρόπο ζωής σε μελέτες που συμπεριέλαβαν την IGT στα κριτήρια επιλεξιμότητας αξιολογήθηκαν ως αβέβαια όσον αφορά τη γενίκευση σε άτομα που διαγνώστηκαν με χρήση IFG και HbA1c.
Οι Brannick και Dagogo-Jack αξιολόγησαν έξι προοπτικές μελέτες και προσδιόρισαν τους ακόλουθους προγνωστικούς παράγοντες για τη μετατροπή από προδιαβήτη σε διαβήτη τύπου 2:
1)Η αρχική τιμή IFG και οι τιμές γλυκόζης GTT 2 ωρών συσχετίστηκαν θετικά με το επίπτωση του διαβήτη. 2) Τα ποσοστά εξέλιξης από τον προδιαβήτη στον διαβήτη τύπου 2 ήταν εκθετικά μεταξύ των συμμετεχόντων στη μελέτη στο ανώτατο τεταρτημόριο της αρχικής IFG, αλλά αυξήθηκαν γραμμικά με την αύξηση των επιπέδων γλυκόζης GTT από το στόμα για 2 ώρες. και 3) η επίπτωση του διαβήτη εμφανίστηκε σε υψηλότερα ποσοστά σε έγχρωμους πληθυσμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανόφωνων, Μεξικανοαμερικανοί, Πίμα και Ναουρουανοί πληθυσμοί, παρά μεταξύ των κατηγοριών φυλής/εθνικότητας βορειοευρωπαϊκής καταγωγής, όπως Καυκάσιοι. Η ανασκόπησή τους εξέτασε επίσης «παγίδες» που θα μπορούσαν να επηρεάσουν δυσμενώς τη χρήση της HbA1c ως ολοκληρωμένης μέτρησης της μέσης γλυκόζης στο πλάσμα. Η ανησυχία τους επικεντρώθηκε στις φυλετικές και εθνοτικές διαφορές στη σχέση μεταξύ των τιμών γλυκόζης στο αίμα και της HbA1c και πρότειναν να επιβεβαιωθούν τα επίπεδα HbA1c για τη διάγνωση του προδιαβήτη με μετρήσεις γλυκόζης αίματος νηστείας και πιθανώς 2 ωρών GTT.
Ένα άρθρο των Zhu et al. σε αυτό το τεύχος του Diabetes Care εξετάζει εάν το σωματικό βάρος και οι καρδιομεταβολικοί παράγοντες κινδύνου διέφεραν από την υποομάδα του φαινοτύπου προδιαβήτη σε μια post hoc ανάλυση δεδομένων από την PREVIEW STUDY: (Πρόληψη Διαβήτη μέσα από τις παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής και τις πληθυσμιακές μελέτες στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο). Προηγουμένως δημοσιευμένα ευρήματα της PREVIEW έδειξαν ότι η επίπτωση του διαβήτη ήταν σημαντικά χαμηλότερη από την προβλεπόμενη και δεν διέφερε από την ομάδα τυχαιοποίησης του τρόπου ζωής .
Έτσι, στην τρέχουσα αξιολόγησή τους, οι διαφορές στην παρέμβαση στον τρόπο ζωής δεν ελήφθησαν υπόψη και όλες οι παρεμβάσεις συνδυάστηκαν για την αξιολόγηση του φαινοτύπου χρησιμοποιώντας ανάλυση διαθέσιμων και πλήρων περιπτώσεων. Οι συμμετέχοντες (n = 1.510) είχαν ΔΜΣ 25 kg/m2 και προδιαβήτη (που ορίστηκε με νηστεία και GTT).
Η υποκατηγοριοποίηση φαινοτύπου ταυτοποίησε το 58% με τον απομονωμένο φαινότυπο IFG, το 6% με τον απομονωμένο φαινότυπο IGT και το 36% με τον IFG+ΙGT. Οι υποκατηγορίες, με βάση την HbA1c, περιελάμβαναν 73% με φυσιολογική HbA1c και 25% με ενδιάμεση HbA1c. Η επίπτωση 3 ετών του διαβήτη ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με το φαινότυπο από 2,6% έως 7,9%, γεγονός που δικαιολογεί τη διερεύνηση του πιθανού ρόλου του φαινοτύπου στην πρόβλεψη και τη βελτίωση των αποτελεσμάτων παρέμβασης στον τρόπο ζωής για τα άτομα με προδιαβήτη.
Ο Πίνακας 1 παρέχει μια επισκόπηση της εκ των υστέρων ανάλυσης PREVIEW, που έχει σχεδιαστεί για να συγκρίνει τα χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματα των συμμετεχόντων, και περιλαμβάνει σχετικά ευρήματα ειδικά για τον φαινότυπο προδιαβήτη από άλλες μελέτες.