Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα της μελέτης EMPA-REG που αφορούσε την καρδιαγγειακή ασφάλεια της εμπαγλιφλοζίνης σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 και υψηλό κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακού επεισοδίου. Η εμπαγλιφλοζίνη αποτελεί έναν υψηλής εκλεκτικότητας αναστολέα του συμμεταφορέα νατρίου-γλυκόζης 2 (sodium-coupled glucose transporter 2, SGLT2) και αποτελεί μια νέα θεραπευτική στρατηγική αντιμετώπισης της υπεργλυκαιμίας στα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Στη μελέτη συμπεριελήφθησαν 7.020 ασθενείς (με μέση διάρκεια παρακολούθησης τα 3.1 έτη) από 590 κέντρα σε 42 χώρες. Οι συμμετέχοντες τυχαιοποιήθηκαν και έλαβαν είτε εμπαγλιφλοζίνη 10mg ή 25 mg είτε εικονικό φάρμακο (ομάδα ελέγχου) μία φορά την ημέρα. Το πρωτεύον σύνθετο καταληκτικό σημείο ορίστηκε ως ο θάνατος από καρδιαγγειακά αίτια, το μη θανατηφόρο έμφραγμα του μυοκαρδίου ή μη θανατηφόρο εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την ανάλυση μεταξύ των ατόμων που συνολικά έλαβαν εμπαγλιφλοζίνη έναντι αυτών που έλαβαν το εικονικό φάρμακο. Το δευτερεύον σύνθετο καταληκτικό σημείο ορίστηκε ως το πρωτεύον συν η νοσηλεία για ασταθή στηθάγχη.
Το πρωτεύον τελικό σημείο σημειώθηκε σε 490 από τους 4687 ασθενείς (10,5%), στη συγκεντρωτική ομάδα της εμπαγλιφλοζίνης και σε 282 από τους 2333 ασθενείς (12,1%) στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου (για την ομάδα της εμπαγλιφλοζίνης, HR:0,86, 95%CI: 0,74-0,99, p=0,04 για ανωτερότητα). Δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων αναφορικά με τα επεισόδια εμφάνισης εμφράγματος του μυοκαρδίου ή εγκεφαλικού επεισοδίου.
Στην ομάδα όμως της εμπαγλιφλοζίνης σημειώθηκαν σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά θανάτου από καρδιαγγειακά αίτια (3,7%, έναντι 5,9% της ομάδας του εικονικού φαρμάκου και αντίστοιχα μείωση του σχετικού κινδύνου κατά 38%), νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια (2,7% και 4,1%, αντίστοιχα, με 35% μείωση του σχετικού κινδύνου), και θανάτου από οποιαδήποτε αιτία (5,7% και 8,3%, αντίστοιχα, 32% μείωση του σχετικού κινδύνου). Δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων για το δευτερεύον τελικό σημείο (p=0,08 για ανωτερότητα). Μεταξύ των ασθενών που έλαβαν εμπαγλιφλοζίνη, παρατηρήθηκε αύξηση του ποσοστού μόλυνσης των γεννητικών οργάνων, ενώ καμία άλλη σημαντική διαφορά αναφορικά με τις υπόλοιπες ανεπιθύμητες ενέργειες δεν διαπιστώθηκε μεταξύ των δύο ομάδων.
Συμπερασματικά, οι υψηλού καρδιαγγειακού κινδύνου ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, οι οποίοι έλαβαν εμπαγλιφλοζίνη έναντι εκείνων που έλαβαν εικονικό φάρμακο είχαν χαμηλότερο κατά 38% κίνδυνο θανάτου από καρδιαγγειακά αίτια χωρίς σημαντική διαφορά αναφορικά με τον κίνδυνο εμφάνισης εμφράγματος μυοκαρδίου ή εγκεφαλικού επεισοδίου. Τέλος, οι ασθενείς της ομάδας με εμπαγλιφλοζίνη εμφάνισαν κατά 32% μείωση της ολικής θνησιμότητας και κατά 35% του κινδύνου νοσηλείας για καρδιακή ανεπάρκεια συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.