Am J Cardiol. 2016 Aug 15;118(4):535-42.
Σε σύγκριση με την καρδιακή ανεπάρκεια (ΚΑ) με μειωμένο κλάσμα εξώθησης (HF-REF) η διάγνωση της καρδιακής ανεπάρκειας με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης (HF-PEF) αποτελεί πρόκληση, ενώ ο επιπολασμός της έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και αναμένεται περαιτέρω αύξηση λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και του αυξανόμενου επιπολαμού της υπέρτασης, παχυσαρκίας και ΣΔ τύπου 2.
Σκοπός της μελέτης ήταν να αξιολογηθεί ο επιπολασμός της HF-PEF στους ασθενείς που νοσηλεύονται για απορρύθμιση ΚΑ, να πιστοποιήσει τη διάγνωση της HF-PEF και να αξιολογήσει την κλινική εικόνα και τα αποτελέσματα των ασθενών με HF-PEF σε σύγκριση με τους ασθενείς με HF-REF.
Η ανάλυση συμπεριέλαβε 661 Πολωνούς ασθενείς που νοσηλεύθηκαν για ΚΑ και επιλέχθηκαν από την ESC. Ασθενείς με ΚΕ≥50% συμπεριλήφθησαν στην ομάδα της HF-PEF, ενώ ασθενείς με ΚΕ<50% στην ομάδα της HF-REF. Απαραίτητη προϋπόθεση η διενέργεια υπερηχογραφικής μελέτης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους. Για να επαληθευθεί η διάγνωση της HF-PEF στους ασθενείς με ΚΕ≥50%, αξιολογήθηκε αν τηρούν τα υπερηχο-καρδιογραφικά ευρήματα της HF-PEF (2012 ESC HF guidelines), δηλαδή υπερτροφία αριστεράς κοιλίας (LVH) και/ή διάταση αριστερού κόλπου και/ή διαστολική δυσλειτουργία αριστεράς κοιλίας. Επίσης μετρήθηκαν τα επίπεδα του ΒΝΡ και ΝΤproBNP (≥100 pg/ml και ≥300 pg/ml αντίστοιχα, δικαιολογούν την υποψία καρδιακής ανεπάρκειας σε ασθενείς που νοσηλεύονται για επιδείνωση των συμπτωμάτων που υποδηλώνουν καρδιακή ανεπάρκεια).
Το πρωτογενές καταληκτικό σημείο ήταν ο θάνατος από οποιαδήποτε αιτία στον 1 χρόνο. Το δευτερογενές καταληκτικό σημείο ήταν θάνατος από οποιαδήποτε αιτία και επανανοσηλεία για ΚΑ στον 1 χρόνο.
HF-ΡEF ήταν παρούσα σε 187 ασθενείς (28%), ενώ HF-REF σε 474 (72%). Από αυτούς με HF-ΡEF 144 ασθενείς (77%) τηρούσαν τα υπερηχοκαρ-διογραφικά κριτήρια για HF-ΡEF, ενώ 162 ασθενείς (87%) τηρούσαν είτε τα υπερηχοκαρδιογραφικά κριτήρια για HF-ΡEF είτε είχαν αυξημένη τιμή ΒΝΡ (≥100 pg/ml) ή ΝΤproBNP (≥300pg/ml).
Σε σύγκριση με τους ασθενείς με HF-REF, οι ασθενείς με HF-ΡEF ήταν ηλικιακά μεγαλύτεροι, συχνότερα γυναίκες και είχαν μεγαλύτερο επιπολασμό αρτηριακής υπέρτασης, κολπικής μαρμαρυγής και υπνικής άπνοιας.
Παρά τη χαμηλότερη τιμή του ΒΝΡ και του χαμηλότερου επιπολασμού μέτριας προς σοβαρής ανεπάρκειας μιτροειδούς στους ασθενείς με HF-ΡEF, τα συμφορητικά συμπτώματα κατά την εισαγωγή ήταν τόσο σοβαρά όσο και σε ασθενείς με HF-REF.
Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές στην ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα στις 2 ομάδες. Η θνησιμότητα στον 1 χρόνο ήταν υψηλή και στις 2 ομάδες (17% στην HF-ΡEF και 21% στην HF-REF, p=0,22), ενώ υπήρχε μία τάση προς μία χαμηλότερη συχνότητα του δευτερογενούς καταληκτικού σημείου στην ομάδα της HF-ΡEF (32% σε σχέση με 40% στην ομάδα της HF-REF, p=0,07).
Καταληκτικά η επιβίωση ενός έτους σε ασθενείς με HF-ΡEF δεν είναι σημαντικά καλύτερη από αυτή των ασθενών με HF-REF.