Είναι γνωστό ότι οι σουλφονυλουρίες αποτελούν μια από τις παλαιότερες αλλά και ευρέως χρησιμοποιούμενη κατηγορία φαρμάκων για την αντιμετώπιση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (ΣΔτ2). Υπάρχουν ενδείξεις ότι γενετικές παραλλαγές ενδέχεται να συνδέονται με την ανταπόκριση των ασθενών με ΣΔτ2 στην αγωγή με σουλφονυλουρίες, ωστόσο παραμένει ασαφές εάν αυτές οι παραλλαγές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόβλεψη της ανταπόκρισης των ασθενών στην αγωγή με σουλφονυλουρίες.
Στη συγκεκριμένη μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν την πιθανή χρησιμότητα του συνδυασμού πληροφοριών από διάφορες γενετικές παραλλαγές που φέρουν τα άτομα με ΣΔτ2 σε συνδυασμό με το φαινότυπο τους για την πρόβλεψη της ανταπόκρισης τους στη θεραπεία με σουλφονυλουρίες.
Χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα από την μελέτη των Xiaoke Pill (365 ασθενείς), η οποία είχε ως σκοπό την αξιολόγηση της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας της γλιβενκλαμίδης. Από την ανάλυση του γενετικού υλικού των ατόμων της μελέτης, εντοπίστηκαν γενετικές παραλλαγές που σχετίσθηκαν με την ανταπόκριση στην αγωγή με σουλφονυλουρία. Μελετήθηκαν 780 μονονουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί και η συσχέτισή τους με την αποτελεσματικότητα της φαρμακευτικής αγωγής. Τέσσερα γονίδια (FMO2, FMO3, UGT2B15, and CYP51A1, P < 0.05) βρέθηκαν να σχετίζονται με μεταβολές στην HbA1c. Δημιουργήθηκαν διάφορα κλινικά μοντέλα και βρέθηκε ότι η αρχική τιμή της HbA1c και η παρουσία αντίστασης στην ινσουλίνη, όπως αυτή μετρήθηκε με τον δείκτη HOMA-β x (1/HOMA-IR), σχετίστηκαν σε σημαντικό βαθμό με την επίτευξη γλυκαιμικού ελέγχου. Ωστόσο, η προσθήκη των γενετικών δεικτών αύξησε περαιτέρω την προγνωστική ικανότητα των παραπάνω μοντέλων, τόσο για την HbA1c όσο και για την γλυκόζη νηστείας.
Ο ΣΔτ2 αποτελεί μία χρόνια νόσο με μεγάλη γενετική ετερογένεια. Σύμφωνα με τους συγγραφείς, τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας δείχνουν τη σχέση μεταξύ της γενετικής ετερογένειας μεταξύ των ατόμων με ΣΔτ2 και της ανταπόκρισης στην αντιδιαβητική αγωγή και συγκεκριμένα στην αγωγή με σουλφονυλουρίες.