Εισαγωγή
Η καρδιαγγειακή νόσος (CVD) αποτελεί μία από τις συχνότερες επιπλοκές και την κυριότερη αιτία πρόωρου θανάτου σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2). Η μακροχρόνια ευνοϊκή επίδραση του καλού γλυκαιμικού ελέγχου στη μείωση της συχνότητας εμφάνισης της CVD έχει τεκμηριωθεί μέσα από μεγάλες κλινικές μελέτες και μετα-αναλύσεις. Ωστόσο, υπάρχουν μελέτες που έδειξαν ότι ορισμένα αντιδιαβητικά φάρμακα αυξάνουν τον κίνδυνο CVD, παρά το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά στην μείωση της γλυκόζης πλάσματος. Συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα μίας μετα-ανάλυσης που δημοσιεύθηκε στο New England Journal of Medicine το 2007 προκάλεσαν ιδιαίτερη ανησυχία καθώς έδειξαν αύξηση του κινδύνου CVD με τη ροσιγλιταζόνη.
Το γεγονός αυτό οδήγησε σε αναθεώρηση της θεραπευτικής λογικής του διαβήτη, τοποθετώντας πλεον τις καρδιαγγειακές εκβάσεις στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με συνέπεια οι μεγάλοι κανονιστικοί οργανισμοί όπως το FDA να ζητούν δεδομένα προοπτικών τυχαιοποιημένων καρδιαγγειακών μελετών για την έγκριση νέας αντιδιαβητικής αγωγής .
Στη συνέχεια θα γίνει αναφορά στις μελέτες καρδιαγγειακής ασφάλειας που πραγματοποιήθηκαν για τις νέες αντιδιαβητικές αγωγές μετά την έκδοση των κατευθυντήριων οδηγιών από τον FDA.